გავიდა კიდევ ერთი ათწლეული და მე კვლავ თბილისის „დინამოს“ სათავეში აღმოვჩნდი. მიმიწვიეს მას შემდეგ, რაც გუნდმა მორიგი დაღმასვლა დაიწყო. ბუნებრივია, წარსულ გამოცდილებასთან ერთად, ზურგს ისიც მიმაგრებდა, რომ ქართულ კლუბში ჩემი ორი წინა მისვლა წარმატებულად დამთავრდა და კიდევ უფრო წარმატებული პროცესის წინაპირობადაც იქცა.
ამჯერად, ყველაფერი საპირისპიროდ - წარუმატებლად წარიმართა. საკუთარი კარიერის პიკი გაიარეს ან ზოგადად ცუდ ფორმაში იმყოფებოდნენ ძოძუაშვილი, ასათიანი, ძმები ნოდიები, გოგია, კანთელაძე, ჭელიძე, მძიმე, მენისკის ოპერაცია გადაიტანა დავით ყიფიანმა, რის შემდეგაც იგი დიდი ხნით გამოვიდა მწყობრიდან. ყველაფერთან ერთად, ფეხბურთელებს შორის შავმა კატამ გაირბინა და სიტუაცია მანამდე არნახულად დაიძაბა. შიდა კონფლიქტის გამო, „დინამო“ მურთაზ ხურცილავამ იძულებით დატოვა და მივხვდი, რომ ეს ბოლო წვეთი იყო... პატიოსნად რომ ითქვას, სწორედ ხურცილავას წასვლის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ კლუბიდან განთავისუფლება მეთხოვა - უბრალოდ, მუშაობის ყოველგვარი სურვილი გამიქრა, მაგრამ იმხანად, მოახერხეს და გუნდში დარჩენაზე დამითანხმეს.
ბუნებრივია, ვხვდებოდი, „დინამოს“ ახალი სისხლი სჭირდებოდა. რასაკვირველია, არ შეიძლებოდა მანუჩარ მაჩაიძისა და ვლადიმერ გუცაევის კარგი თამაშის გაუთვალისწინებლობა, მაგრამ მხოლოდ ეს არ იყო საკმარისი. დუბლშემადგენლობიდან კოპალეიშვილისა და ჭილაიასი მეიმედებოდა, მივიწვიეთ სრულიად ნორჩი დარასელია, მაგრამ შემადგენლობას კიდევ აკლდა რამდენიმე მოთამაშე...
დალაგდა სიტუაცია, ფეხბურთელები საქმეს გაცილებით სერიოზულად მოეკიდნენ. ვვარჯიშობდით ბევრს და თავგამოდებით, არაერთ მატჩში მშვენივრადაც გამოვიყურებოდით, თუმცა, ალღოთი ვგრძნობდი, რომ უახლოეს მომავალში „დინამო“ ჩვეულად მაღალ დონეზე ვერ ითამაშებდა. იმხანად მუშაობაში მეხმარებოდნენ და მეტად კვალიფიციურადაც, მეორე მწვრთნელი სერგო კუტივაძე და გუნდის უფროსი ნოდარ ახალკაცი. სწორედ მათთან თათბირის შემდეგ მივიღე გადაწყვეტილება ნაცადი ხერხისთვის, ქუთაისის „ტორპედოს“ დახმარებისთვის მიგვემართა. ასეთი რამ ადრეც ხშირად ხდებოდა და სწორედ ქუთაისელთა დახმარების შემდეგ ინარჩუნებდა ხოლმე თბილისის „დინამო“ ადგილს საბჭოთა საფეხბურთო ელიტაში.
მოკლედ, ვითხოვე, რომ ქუთაისიდან თბილისში მეკარე გაბელიას, მცველ კოსტავასა და თავდამსხმელ შენგელიას გადმოყვანის საშუალება მოეცათ. უარს არ ვიტყოდით სულაქველიძეზეც, რომელიც ასევე კარგად გამოდიოდა იქ, მაგრამ ერთბაშად ამდენი ფეხბურთელის წამოყვანა უხერხული იყო და მხოლოდ სამს, უკიდურესად საჭირო მოთამაშეებს დავჯერდით.
მოულოდნელად, თხოვნაზე უარი მითხრეს, გამაწბილეს და მივხვდი, რომ ეს ბოლო იყო. გათავისუფლების შესახებ განცხადება უყოყმანოდ, დაუყოვნებლივ დავწერე. და რაც მთავარია, ამჯერად შეუვალი ვიყავი - გუნდში დარჩენაზე კატეგორიული უარი განვაცხადე. მაშინ რჩევა მთხოვეს, თუ ვის კანდიდატურას დავუჭერდი მხარს „დინამოს“ მთავარი მწვრთნელის პოსტზე. შემხვედრი კითხვა დავსვი: „ვის მოიაზრებთ?“ ჩამომითვალეს გრძელი სია ცნობილი სპეციალისტებისა. მე კი სულ სხვა კანდიდატურა შევთავაზე - კაცი, რომლის გვარიც არ ყოფილა სიაში. „ნოდარ ახალკაცი დანიშნეთ - ერთად მუშაობისას კარგად გავიცანი და დავრწმუნდი მის უდავო სამწვრთნელო შესაძლებლობებსა და ზოგად ერუდიციაში“.
ვერ ვიტყვი, გადამწყვეტი როლი ითამაშა თუ არა ჩემმა რეკომენდაციამ, მაგრამ უფროს მწვრთნელად სწორედ ნოდარ ახალკაცი დაინიშნა და როგორც შემდგომმა მოვლენებმა აჩვენა, „დინამოს“ ყველაზე წარმატებულ ხანასაც მაშინ ჩაეყარა საფუძველი.
ერთი წლის შემდეგ, „დინამოში“ გადაიყვანეს გაბელია, კოსტავა და შენგელია, კიდევ ცოტათი გვიან - სულაქველიძეც, 1978 წელს კლუბმა მოიგო სსრკ-ის ჩემპიონატი, მანამდე და მერე - თასი, სამი წლის შემდეგ კი თასების თასი...“

ბოლოსიტყვაობის მაგიერ...

აი, ერთგვარი მონოლოგი, არცთუ ვრცელი მონათხრობი პირველი პირიდან, სადაც აწ განსვენებული მიხაილ იაკუშინი ერთი და იგივე მდინარის ფონში სამჯერ შესვლის შესახებ გვიყვება. უფრო ვრცლადაც რომ მოეთხრო, მეტი ფაქტი და მოვლენა გახმიანებულიყო, წერილები ინტერესს არ დაკარგავდნენ.
განსაკუთრებით ბოლო პერიოდის, მესამე „მისვლის“ „დინამოა“ ჩემთვის (და სავარაუდოდ, მკითხველისთვისაც) საინტერესო - როცა მოკლე ვადაში აშენდა ყველაზე წარმატებული „დინამო“...
და კიდევ ერთი - როგორც ჩანს, ქართულ სპორტს, უშუალოდ ფეხბურთს „გენებით მოსდგამს“ „ზემოდან ჩარევის“ სენი - რაც სწორად მიდგომის შემთხვევაში, უკვდავების წყალივითაა და უფრო ხშირად კი ნგრევის, არაპროფესიონალიზმისა და ჭაობის წინაპირობაა.
ასე იყო თუ ისე, ქართული ფეხბურთის წინაშე მიხაილ იაკუშინის დამსახურებას ვერაფერი აკნინებს - ეს გახლდათ კაცი, რომლის წინაშეც მადლობის მეტი არაფერი გვეთქმის.

კონსტანტინე გოგიშვილი