რაულ გონსალეს ბლანკოს, ცხოვრებაში ყველაზე რთული გადაწყვეტილების მიღება მოუწია. მან მშობლიურ “რეალში” თავი ზედმეტად იგრძნო და კლუბის ისტორიაში საუკეთესო ბომბარდირმა დატოვა გუნდი, რომელსაც ცხოვრების უდიდესი ნაწილი შეალია.
ყველაფერი წარმავალია და რაულისთვის “რეალი” დასრულდა. “სამეფო კლუბში” მისი დებიუტი 16 წლის წინ, “სარაგოსასთან” მატჩში შედგა. მას შემდეგ რაულმა “რეალის” მაისურით 740 მატჩი ჩაატარა და 323 გოლი გაიტანა, რითაც კლუბის ისტორიაში საუკეთესო ბომბარდირი გახდა. მან გამოიცვალა 14 მწვრთნელი, მათ შორის ორ-ორჯერ ვისენტე დელ ბოსკე და ფაბიო კაპელო. მოიგო არაერთი ტიტული, როგორც გუნდური, ასევე ინდივიდუალური. მაგრამ კაპიტანი, ბომბარდირი და კლუბის ცოცხალი სიმბოლო, იძულებული გახდა გუნდიდან წასულიყო. ის ჯერ 33 წლისაა და კარიერის დასრულება ნაადრევი იყო, ამიტომაც, ბუცები ლურსმანზე ვერ ჩამოკიდა და “შალკეს” მიაკითხა, რომელსაც რაულთან ერთად ტიტულების მოგება უნდა.
რა თქმა უნდა, რაული და “რეალი” უერთმანეთოდ გაძლებენ, მაგრამ ეს უკვე იქნება სხვა რაული და სხვა “რეალი”. პრინციპში, “სამეფო კლუბი” უკვე დიდი ხანია რაც შოუ-ბიზნესის ნაწილი გახდა, რაული კი ისეთ ფეხბურთელთა რიცხვს არ განეკუთვნება, რომელიც მოედნის მიღმა ცხოვრებაზე უფრო მეტ ენერგიას ხარჯავს. ის მუდამ მოწინააღმდეგის კარზე იყო დაგეშილი და გოლის გატანის მეტზე არაფერზე ფიქრობდა. რაული ერთი უბრალო ბიჭია, რომელმაც კარგად იცის, თუ რა უნდა გააკეთოს მინდორზე. სწორედ ამიტომ, გონსალეს ბლანკომ ალფრედო დი სტეფანოს მიღწევა გააუმჯობესა და კლუბის ისტორიაში საუკეთესო ბომბარდირი გახდა.
რაული “ძველმოდური შეხედულების” ადამიანია. ის ყველა გოლს თავის მეუღლეს, ექვსი შვილის დედას უძღვნიდა, ასეთები კი, “რეალში”, კომერციული თვალსაზრისით, ზედმეტები არიან. ჟოზე მოურინიოს შეეძლო, “სანტიაგო ბერნაბეუსთვის” მისი კერპი შეენარჩუნებინა, მაგრამ ეს არ გააკეთა. პორტუგალიელი იმისთვის დაიქირავეს, რომ მან “რეალი” ევროპული ფეხბურთის მწვერვალზე დააბრუნოს და პირენელმაც ახალი გუნდის შენება დაიწყო, სადაც რაულის ადგილი ვერ მოიძებნა. კაპიტანმა ყველაფერი კარგად გაიგო და საყვარელ გუნდს ჩუმად, სკანდალების გარეშე დაემშვიდობა. მან არ ჩააყენა მწვრთნელი რთულ სიტუაციაში, რომელსაც რაულის ართამაშით გულშემატკივართა რისხვა არ ასცდებოდა და გადაწყვიტა წასულიყო. ეს რაულის მხრიდან კეთილშობილური საქციელი იყო და თუნდაც მისთვის ამ მძიმე ნაბიჯით, “რეალისადმი” სიყვარული კიდევ ერთხელ დაამტკიცა.
კლუბის პრეზიდენტ ფლორენტინიო პერესს შეეძლო, ის დირექტორატში რაიმე თანამდებობაზე დაენიშნა, მაგრამ ალბათ ეს თავად რაულმა არ ისურვა, რომელსაც თამაში, მოედანზე გასვლა და გოლების გატანა სწყურია. გასულ სეზონში, ლეგენდარული “შვიდიანი”, ესპანეთის ჩემპიონატის მატჩებში, ძირითად შემადგენლობაში მხოლოდ რვაჯერ გამოჩნდა, 22-ჯერ კი შეცვლაზე ითამაშა. მოსალოდნელი იყო, ეს მაჩვენებელი მომავალ სეზონში კიდევ უფრო გაუარესდებოდა, მსგავსი რამ კი ფეხბურთელს არ აწყობდა. თუ წინამორბედი 13 მწვრთნელი რაულს უსიტყვოდ ენდებოდა, მანუელ პელეგრინიმ ის აითვალწუნა და ხშირ შემთხვევაში, ალბათ ზრდილობის გულისთვის თუ ათამაშებდა. ეს პირველი ნიშანი იყო რაულისთვის, რომ წასვლის დრო დადგა, მეორეს აღარ დაელოდა და წავიდა.
რაულს შეეძლო, მადრიდში კიდევ ერთი წლით დარჩენილიყო და არცთუ ურიგო გასამრჯელო აეღო, მაგრამ ისევე, როგორც ეს არაერთხელ მომხდარა, მან ფულს ფეხბურთი ამჯობინა. სანამ ის “სამეფო კლუბს” ჭირდებოდა, არაერთი მომხიბვლელი წინადადება უარყო. ამ გადაწყვეტილებით, ფინანსური კუთხით მან ბევრი დაკარგა, მაგრამ მოიგო ბევრად უფრო მეტი - გულშემატკივართა სიყვარული და აღიარება, რომელიც დოლარებით და ევროებით არ იზომება. ის ჩუმად მივიდა “რეალში” და ასევე ჩუმად, სკანდალებისა თუ პიარ-კამპანიების გარეშე, კაცურად წავიდა. ახლა რაული თავისი გამოსვლით გელზენკირხენელ გულშემატკივარს გაახარებს, თამაში და გოლების გატანა კი, მას არავისგან ესწავლება.

რაულ გონსალეს ბლანკო: დაიბადა 1977 წლის 27 ივნისს მადრიდში (ესპანეთი). თავდამსხმელი. სიმაღლე - 180 სანტიმეტრი, წონა - 73 კილოგრამი. თამაშობდა “სან-კრისტობალის” და “ატლეტიკოს” ახალგაზრდულ გუნდებში. “რეალში” 1992 წელს გადავიდა. პირველ გუნდში მისი დებიუტი 1994 წლის 24 ოქტომბერს, სარაგოსაში შედგა. “რეალის” შემადგენლობაში ბოლო მატჩი ასევე სარაგოსაში, 2010 წლის 24 აპრილს ჩაატარა.
მიღწევები: ესპანეთის ექვსგზის ჩემპიონი (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008), ესპანეთის სუპერთასის ოთხგზის მფლობელი (1997, 2001, 2003, 2008), ესპანეთის თასის ფინალში ითამაშა ორჯერ (2002, 2004), ჩემპიონთა ლიგის სამგზის გამარჯვებული (1998, 2000, 2002), ევროპის სუპერთასის მფლობელი (2002), საკონტინენტთაშორისო თასის ორგზის მფლობელი (1998, 2002).
ინდივიდუალური მიღწევები: 1998, 2002 და 2006 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატების მონაწილე; 2000 და 2004 წლების ევროპის ჩემპიონატის მონაწილე; 2001 წლის ევროპის “ვერცხლის ბურთის” მფლობელი (France Football-ის ვერსიით); Don Balon-ის ვერსიით, ესპანეთის ხუთგზის საუკეთესო ფეხბურთელი (1997, 1999, 2000, 2001, 2002); UEFA-ს ვერსიით, სეზონში ევროპის სამგზის საუკეთესო თავდამსხმელი (1999/2000, 2000/2001, 2002/2003); მსოფლიოს საუკეთესო ბომბარდირი - 1999 წელს (IFFHS-ის პრიზი გადაეცემა ფეხბურთელს, რომელიც წლის განმავლობაში ყველაზე მეტ გოლს გაიტანს ეროვნული ნაკრების მიერ ჩატარებულ შეხვედრებში და საერთაშორისო საკლუბო ტურნირებში); ესპანეთის ჩემპიონატის ორგზის საუკეთესო ბომბარდირი (1999, 2001); ჩემპიონთა ლიგის ორგზის საუკეთესო ბომბარდირი (2000, 2002); ესპანეთის ეროვნული ნაკრებისა და მადრიდის “რეალის” საუკეთესო ბომბარდირი; ჩემპიონთა ლიგის საუკეთესო ბომბარდირი.
მადრიდის “რეალის” შემადგენლობაში, მთლიანობაში ჩაატარა 740 მატჩი, გაიტანა 323 გოლი: ესპანეთის ჩემპიონატში 550 მატჩი, 228 გოლი, ჩემპიონთა ლიგაზე - 66 გოლი, ესპანეთის თასზე - 18 გოლი, სხვა ტურნირებში - 11 გოლი; ესპანეთის ეროვნულ ნაკრებში ჩაატარა 102 მატჩი, გაიტანა 47 გოლი.

ზურა ქსოვრელი